Stelling: ‘Ik vertel mijn collega’s niet dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel heb, omdat ik bang ben dat zij mij dan niet meer serieus nemen’ Uitkomst: 25 procent van de respondenten geeft aan het vaker niet dan wel te vertellen.
Onze reactie: Mensen hebben verschillende redenen om niet tegen hun collega’s over hun hersenletsel te beginnen:
• Angst voor onbegrip, omdat mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel overal onbegrip tegenkomen.
• Angst om niet langer voor ‘vol’ te worden aangezien.
• Omdat men zelf nog niet in beeld heeft wat leven met hersenletsel voor hen betekent in het dagelijks leven.
• Niet willen afwijken van de rest.
• Op het werk niet aan het letsel herinnerd willen worden, omdat men het werk als afleiding ziet: even weg zijn van het veranderde leven met Aangeboren Hersenletsel.
Onbegrip
Mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel lopen vaak tegen onbegrip in hun omgeving aan. Wanneer je iemand met Niet Aangeboren Hersenletsel hiernaar vraagt, wordt er steevast een aantal voorbeelden genoemd:
“Als ik hem op straat tegenkom, groet hij me niet eens”
Het kan zijn dat iemand met Niet Aangeboren Hersenletsel zijn/haar aandacht nodig heeft bij het lopen en geen energie heeft om ook te letten op wie hij tegenkomt. Of door het hersenletsel kan iemand niet meer goed waarnemen in een deel van zijn gezichtsveld waardoor hij of zij de persoon gewoon niet zag.
“Hij ziet er goed uit, hij zal wel goed hersteld zijn van dat herseninfarct”
Kun je aan de buitenkant zien hoeveel moeite de dagelijkse dingen kosten? Kun je zien dat iemand zich niet zo lang meer kan concentreren, snel moe is of last heeft van wisselende stemmingen?
Wel hersenletsel, niet gek
Mensen met NAH kunnen het soms wel uitschreeuwen: “Ik ben niet gek geworden!”
Omdat er iets in het hoofd gebeurd is en mensen anders reageren wordt er nog wel eens gedacht dat de getroffene “niet helemaal wijs geworden” is. De persoon in kwestie is echter niet minder wijs geworden, maar anders.